Peter Spruit reed als wielrenner met een team van tien de Alpe d'HuZes. Jan Willem Groenink is Teamcaptain en loper van Team 78 van Gemeente Capelle dat de Roparun weer deed. Alpe d'HuZes is voor kankerbestrijding, de Roparun is iets breder en gaat om palliatieve zorg die gegeven wordt aan mensen wanneer er geen genezing van een ziekte meer mogelijk is. 

Peter Spruit en Jan Willem Groenink waren te gast in IJssel-nieuws bij Radio Capelle en vertelden over de afgelopen maanden, de voorbereiding op hun uitdaging. In het geval van Peter werd het vier keer de Alpe d'HuZes, voor Jan Willem de reis over ruim 530 kilometer van Vliegveld Twente naar Rotterdam.

In beide gevallen gaat het om gevoel en volhouden vanuit het bewustzijn dat je het ergens voor doet, dat je het voor iemand speciaal doet zoals bij Peter. Jan Willem: "De emoties die daarbij komen, met het uiteindelijke doel het zoveel mogelijk geld ophalen voor het goede doel. Het klinkt wat zakelijk, maar het is het uiteindelijk wel."

Over dat volhouden: "Ik ben vier keer die berg op geweest en het heeft pijn gedaan. Maar wat is voor mij acht uurtjes pijn lijden in vergelijking met mensen die deze vreselijke ziekte hebben?" zegt Peter. Jan Willem sluit aan: "Als je op zondagnacht doorgaat, de tweede nacht, dat je om drie uur in de kou staat. Dan denk je, wat ben ik aan het doen? Maar aan de andere kant, de mensen voor wie je het doet, die hebben het heel veel erger dan jij. Ja, dan gaat het niet om een koudje minder of meer." 

Wanneer je de berg opgaat komen ook de emoties. Peter: Ja, je gaat dan omhoog en op een gegeven moment zie je daar een foto van een kind hangen. Een kind is altijd al moeilijker dan een ouder. Dan stopt daar een man bij en die begint keihard te huilen. Dan blijkt het zijn zoon te zijn. Dan zit je gewoon met tranen op de fiets. Bij mij begon het al dinsdag toen ik mijn startbewijs ging halen. Toen kocht ik een kaarsje voor mijn collega, die man. Die zat ik daar te schrijven, dat etiket. Er zit een meisje naast me van 17 jaar. Die schrijft ook een etiket. Die zet erop voor mama en die begint keihard te huilen. Die hele tafel zit dan met tranen in de ogen."

Het volledige gesprek is hier te beluisteren.